14 maanden sinds vorig weekend. Ze is 14 maanden geworden, dat kan echt niet, dat klopt niet. Een baby hoort geen 14 maanden te zijn. ECHT NIET.
Ik ben in ontkenning. Nog maar net 14 maanden geleden kwam dat kleine ukkie de planeet verkennen, leerde ze haar fiere grote zus kennen waar ze nu dol op is en hing ze van ’s morgens tot ’s avonds aan mijn lijf. Nu hangt ze al lang niet meer aan mijn lijf, behalve als ze pijn heeft of moe is. De andere uren huppelt ze rond, ontdekt ze alles en iedereen, zit ze in haar stoel te eten, of klimt ze helemaal alleen de trappen op. En toch blijft dat kleine ukkie voor altijd piepklein. Ze draagt kleding voor een 2 jarige maar ze is echt nog wel klein hoor! Ze slaapt nog zo graag in de drager dicht bij mij, zie je wel dat ze nog klein is!
Toch ga ik er stilaan aan gewend moeten raken dat mijn baby niet voor altijd mijn ‘baby’ blijft. Hoe snel kan je of moet je dat als mama beseffen? Hoe goed ik ook mijn best doe om haar los te laten op haar tempo, letterlijk en figuurlijk, toch blijf ik haar zien als dat kleine babietje dat hulpeloos uit mijn dikke buik kwam en mama dag en nacht nodig had. Ok, nu is ze niet meer echt hulpeloos, want mijn baby
- wandelt, huppelt, loopt,
- zegt mama en papa, dada,
- eet een halve bak aardbeien, een halve stronk broccoli, of een hele appelsien (meestal en)
- drinkt met een rietje,
- gaat alleen op en af de glijbaan,
- klimt alleen de trap op,
- kleurt,
- schudt ja en nee,
- speelt alleen buiten op het terras
- kookt in het speelgoedkeukentje of buiten in haar huisje
Maar toch is ze nog altijd een baby, en ik vermoed dat dat nog een hele tijd zo zal blijven. MIJN KLEINE BABY.
