Persoonlijk: Misses Lee geeft zich bloot

Niet letterlijk natuurlijk. Maar ik wil mijn lezers wel eens laten kennis maken met de vrouw achter de blog. Vandaar start ik een reeks met meer persoonlijke blogs waarin je antwoorden op persoonlijke vragen kan verwachten maar zeker ook persoonlijke verhalen en meningen of ideeën over maatschappelijke thema’s. Vandaag begin ik met een simpele voorstellingspost! Veel leesplezier 🙂

Dit ben ik!

Zo’n 33 jaar geleden zag ik het levenslicht bij 2 lieve mensen uit Duffel en Mechelen. Ik ben enig kind en heb mijn jeugd voornamelijk doorgebracht bij mijn grootouders omdat mijn beide ouders werkten. Ik ging naar school in Duffel en later in Hove. Ik volgde daar Latijn wiskunde maar was meer bezig met andere dingen dan met de lessen. Niet dat ik school verwaarloosde maar ik deed het nodige en daarna deed ik weer wat anders. En dat is nu nog altijd een beetje zo, haha.

Deze foto is genomen bij mijn andere grootouders in Mechelen. Op de foto zie je links vanachter mijn mama, daarnaast haar mama (de bomma) en vooraan mijn overgrootmoeder (bonneke) met mezelf op de arm. Een echt viergeslacht dus. Deze foto bewaar ik hier thuis met trots en mooie herinneringen aan de korte tijd die ik met de bomma en bonneke mocht hebben ❤️

Dit ben ik ook!

Een metalchick. Wie had dat gedacht. Via mijn beste maatje leerde ik de metalwereld kennen op het einde van het middelbaar. Ik ben een klassiek geschoolde danser en deze muziek wist me meteen te bekoren. We gingen samen naar veel optredens en festivals, tot ze naar Ecuador verhuisde. Maar onze vriendschap gaat over de grenzen heen ❤️

Na het middelbaar ging ik klinische psychologie studeren. Ik vond zoveel dingen interessant, maar dit is wat ik echt wilde doen, dacht ik, mensen helpen. Later kwam ik erachter dat ik vooral mezelf wilde helpen. Groeien, ontwikkelen, mezelf leren liefhebben en zelfvertrouwen kweken. Ik ben nooit als psycholoog aan de slag gegaan maar ik ben aan een doctoraat begonnen in de levenseindezorg. Doodgaan. Het leven dat eindigt. En hoe mensen daarmee omgaan (ook ik want ik had angst als kind) fascineert me enorm. Een taboe uit de wereld helpen. En mee bouwen aan de zorg voor de toekomst. Dat is een van de missies die ik nu ter harte neem. Ik werk momenteel als stafmedewerker/kwaliteitsmedewerker/wetenschapper op de dienst radiotherapie, waar ik naar hartelust mijn missie kan uitvoeren.

Dit ben ik met heel mijn hart

En dit is de man van mijn leven, tijdens onze openingsdans op ‘I’m on fire’ in de versie van Heather Nova. Fotocredit Koert Michiels 📸

Hij is mijn soulmate. Mijn beste vriend. De vader van mijn kinderen. Mijn levenspartner. Mijn levensgenieter. Sinds 15 jaar mogen we elkaar ‘lieverd’ noemen en sinds 5 jaar ‘man en vrouw’. Na mijn studies zijn we vrijwel meteen gaan samen wonen in ons zelfgekocht huis. Mensen verklaarden ons zot maar voor ons voelde het heel logisch ❤️

Ongeveer 2 jaar daarna mocht ik mijn oudste dochter op de wereld zetten met een spoedkeizersnede. Iets meer dan 4 jaar later werd de jongste geboren via een geplande keizersnede. Op al die jaren heb ik wel een weg afgelegd als mama. Ik ging me verdiepen in attachment parenting en nu voeden we op zonder straffen en belonen, probeer ik zoveel mogelijk principes van gentle parenting toe te passen alsook het onvoorwaardelijk opvoeden. Ondertussen blijven we allebei voltijds werken omdat dat bij ons past als ouders.

De lijn van mildheid en onvoorwaardelijkheid probeer ik ook door te trekken naar mezelf en mijn omgeving. Zo ben ik sinds vorig najaar ook heel erg bezig met meer duurzaam leven: plastiek vrij winkelen en leven, minimaliseren, minder vlees, bewuster leven, … kortom mijn voetafdruk verminderen. Een serieuze uitdaging maar ik leer met vallen en opstaan en dat is ok. Niemand is perfect. Van fouten kan je alleen maar leren. Een mooie boodschap die ik ook aan mijn kinderen wil meegeven.

Zo, nu weten jullie ongeveer alles over mij. Maar beste lezer, vertel het me, wie ben jij?